ریودوژانیرو

ریو دو ژانیرو که به اختصار ریو نام برده می‌شود، مرکز ایالت ریو دو ژانیرو، دومین شهر بزرگ برزیل و سومین منطقه شهری بزرگ آمریکای جنوبی است که با جمعیت ۶٫۳ میلیون نفری ۶امین شهر بزرگ آمریکا و ۲۶امین شهر بزرگ جهان نیز به حساب می‌آید. این شهر در تاریخ ۱ ژوئیه ۲۰۱۲ به عنوان یکی از مناظر فرهنگی میراث جهانی یونسکو با نام «ریو د ژانیرو: منظر کاریوکا در بین کوه و دریا» به ثبت رسیده‌است.

این شهر توریستی در کنار کوه‌های انبوه از جنگل و سواحل و خلیج‌های اقیانوس اطلس قرار گرفته‌است. شهر ریو دوژانیرو، میزبان بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۱۶ بوده‌است.

تاریخچه

اولین اروپائیان رسیده به خلیج گوانابارا، در تاریخ ۱ ژانویه ۱۵۰۲ به این منطقه قدم گذاشتند و به همین دلیل این منطقه را «ریو دو ژانیرو» به معنای رودخانهٔ ژانویه نامگذاری کردند.

ریو دو ژانیرو نزدیک به دو قرن از ۱۷۶۳ تا ۱۸۱۵ میلادی در دوره استعمار پرتغالی‌ها، در سال‌های ۱۸۱۵ تا ۱۸۲۱ میلادی در دوره پادشاهی متحده پرتغال، برزیل و آلگارو و در نهایت در سال‌های ۱۸۲۲ تا۱۹۶۰ به عنوان پایتخت کشور برزیل بوده‌است که در سال ۱۹۶۰ برازیلیا به عنوان پایتخت برزیل انتخاب شد.

حقایقی جالب درباره ریودوژانیرو

این شهر با توجه به رودی نام‌گذاری شده که در واقع وجود خارجی ندارد. کاشفان پرتغالی، زمانی که در سال ۱۵۰۲ در ریوی کنونی به زمین پا گذاشتند، این خلیج را با دهانه‌ی یک رود اشتباه گرفتند. در نتیجه این منطقه را ریو دو ژانیرو (Rio de Janeiro) به معنای  رود ژانویه (River of January) نامیدند. نام‌گذاری‌ که کاملاً نادرست است.
در ریو، هنر خیابانی، قانونی است. ریو به یک بوم بزرگ برای علاقه‌مندان و هنرمندان هنر خیابانی از سراسر دنیا تبدیل شده است. چرا که در این شهر، اجرای نقاشی خیابانی یا گرافیتی آزاد است. هنرمندان با آزادی تمام و البته با کسب مجوزهای لازم، به نقاشی می‌پردازند و بر غنای نقاشی‌های مزین کننده‌ی شهر می‌افزایند.

ریودوژانیرو میزبان بزرگ‌ترین مسابقه‌ی فوتبال دنیا بوده است. فینال جام جهانی ۱۹۵۰ بین تیم‌های اوروگوئه و برزیل رکورددار بیشترین تعداد تماشاچی است. این تعداد به‌طور رسمی ۱۷۳,۸۵۰ نفر اعلام شده است اما آمار غیررسمی نشان می‌دهد که بیش از این تعداد تماشاچی در آن روز مسابقه را در استادیوم ماراکانا (Maracanã Stadium) دنبال کرده‌اند. این بازی با عنوان یک تراژدی ملی در یادها باقی‌مانده است با اینکه برزیل در آن مسابقه نتیجه را دو بر یک واگذار کرد.
این شهر در سال ۱۹۹۴ میزبان بزرگ‌ترین کنسرت دنیا بوده است. راد استورات (Rod Stewart)  برای حدود ۵/۳ میلیون نفر در ساحل کوپاکابانا (Copacabana) روی صحنه رفت. حتی گروه راک رولینگ استونز (Rolling Stones) نیز نتوانستند به چنین رکوردی دست پیدا کنند. این گروه در همان مکان در سال ۲۰۰۶ برای یک و نیم میلیون نفر روی صحنه رفتند.
المپیک ۲۰۱۶ اولین المپیکی است که در آمریکای جنوبی برگزار می‌شود. البته این میزبانی با جنجال‌هایی نیز روبه‌رو بوده است. بسیاری از شهروندان معتقد هستند که با وجود تعداد زیادی شهروند فقیر، برگزاری بازی‌ها و هزینه کردن بیش از ۵/۷ میلیارد دلار برای میزبانی این مسابقات، کار درستی نیست.
نام غیررسمی شهر ریو، Cidade Maravilhosa به معنای «شهر حیرت‌انگیز» است.
اهالی این شهر، کاریوکاس (cariocas) نامیده می‌شوند.
کارناوال ریو، بزرگ‌ترین کارناوال دنیا است.
این شهر زمانی پایتخت امپراتوری پرتغال بود. بین سال‌های ۱۸۱۵ تا ۱۸۲۲ مرکز دربار پادشاهی تبعیدی پرتغال بود که ناپلئون از سرزمین اصلی جدا کرده بود.
ریو پایتخت برزیل نیز بوده است. هنوز هم برخی از افراد به اشتباه فکر می‌کنند که ریو پایتخت برزیل است اما این عنوان در حال حاضر در اختیار شهر برازیلیا است. البته همیشه این‌طور نبوده چرا که بین سال‌های ۱۷۶۳ تا ۱۹۶۰، ریو پایتخت بوده و هنوز هم قلب تپنده‌ی برزیل است.
جمعیت این شهر روز به روز در حال افزایش است. طبق آخرین سرشماری‌ها، ۳/۶ میلیون نفردر ریو زندگی می‌کنند. ریو بعد از سائوپائولو دومین کلان‌شهر بزرگ برزیل است.
ریو در پرچم برزیل نیز به نمایش در آمده است. ستاره‌های پرچم، نشان‌دهنده‌ی آسمان ریو در شب ۱۵ نوامبر ۱۸۸۹، زمان اعلام رسمی تشکیل جمهوری برزیل است.
تندیس مسیح منجی، نماد شهر ریو است که به دلیل قرار گرفتن در ارتفاع، در معرض رعدوبرق و صاعقه قرار دارد. البته بیشتر این حوادث به خرابی این مجسمه منجر نشده‌اند اما در سال ۲۰۱۴، انگشت تندیس بر اثر طوفان و صاعقه آسیب دید.

جاذبه های گردشگری ریودوژانیرو

محله لاگوا (Lagoa Neighorhood)

لاگوا نه نتها محله ای منحصر به فرد در منطقه ی مرفه زونا دو سول می باشد، بلکه سومین محله ی گران قیمت در تمام جنوب آمریکا است. همچنین محلی برای یک تالاب بزرگ شناخته شده به عنوان لاگوا رودریگو دِ فریتاس است. مسیر چهار مایلی دور تالاب مرکز مورد علاقه ی دوچرخه سواران است. کافه ها در فضای باز و رستوران ها در امتداد ساحل ، چشم انداز خیره کننده ای از تالاب و ساحل را نمایش می دهند.

ورزشگاه ماراکانا  (Maracana Stadium )

فوتبال یکی از مهم ترین ورزش ها در برزیل می باشد و ورزشگاه ماراکانا یکی از نقاط دیدنی مهم در ریو است. این ورزشگاه هنگامی که بالاترین ظرفیت برگزاری فوتبال در جهان قادر بود 200،000 نفر را در خود جای دهد، در سال 1950 افتتاح شد. در دوران مدرن، ظرفیت این ورزشگاه برای ملاحظات ایمنی و تهیه ی صندلی برای تمام طرفدارن، کاهش یافت. این ورزشگاه تا اندازه ای در آماده سازی برای جام جهانی 2014 باسازی شد، و در حال حاظر ظرفیت جای دادن 80000 تماشاگر را دارد که آن را تبدیل به بزرگترین ورزشگاه در جنوب آمریکا کرده است.

پارک ملی تیجوکا (Tijuca National Park)

پارک ملی تیجوکا یکی از بزرگترین جنگل های شهری در جهان است و منطقه ای بزرگ از چشم اندازی عمدتا کوهستانی را پوشش می دهد. گردشگران می توانند به پیکو دا تیجوکا ، بلند ترین نقطه ی ریو بروند، و از چشم انداز وسیع خلیج گوآنابارا و شهر لذت ببرند. این پارک ملی تقریبا در اوایل دهه ی 1800 با تجاوز مزارع قهوه نابود شد، و در نیمه ی دوم قرن درخت های بسیاری ، نزدیک به نه میلیون کاشته شدند. جاذبه ها شامل کلیسای کوچک مایرینک می شود که نقاشی های دیواری کاندیدو پُرتِناری، نقاش نئو رئالیستی معروف برزیلی در آن وجود دارد.

محله لاپا (Lapa Neighborhood) 

محله لاپا در بخش مرکزی شهر ریو قرار دارد، و زمانی منطقه ی فواحش در برزیل بوده است. امروز ، این محل برای زندگی شبانه و پر جنب و جوشش شناخته شده است. این شهر پر از کافه همراه با موسیقی و رقص است که در شب های آخر هفته به خیابان ها کشیده می شود. قدمت معماری محله به دهه ی 1800 برمی گردد که مجسم کننده ی منظره ای زیبا می باشد.اینجا مکان مناسبی برای ملاقات با دوستان می باشد و شهروندان ریو الگوی غذای محلی هستند،که کوکتل ملی را با نیشکر،مشروب قوی و لیمو ترش درست می کنند. اسکادِریا  سِلارُن، مجموعه ی معروفی از پله های متصل شده به هر دو محله ی لاپا و سانتا ترزا است.

محله سانتا ترزا (Santa Teresa Neighborhood)

سانتا ترزا بر روی تپه ای مشرف به بندر شهر قرار دارد، این محله گردشگران را به زمان گذشته و تجربه ی کشاورزی قرن نوزدهم در ریو ، قصرها و سنگ فرش خیابان ها دعوت می کند. تا سال 1896 منطقه از توسعه فرار می کرد تا این که قناتی که محله را به شهر مرتبط می ساخت ساخته شد. این منطقه پناهگاهی برای هنرمندان، موسیقی دانان و نویسندگان در قرن 20 بود، و اگر چه مجتمع ها و بوتیک های مد روز در محله زیاد شدند، اما هنوز هم محل مورد علاقه ی هنرمندان می باشد. واگن برقی سانتا ترزا به عنوان جاذبه ی توریستی محبوب در ریو دو ژانیرو استفاده می شد اما پس از یک تصادف جدی تعطیل شد

باغ گیاه شناسی جاردیم  (Jardim Botanico)

باغ گیاه شناسی جاردیم در غرب محله لاگوا قرار دارد و محل نگه داری 8،000 گونه گیاهی می باشد. این باغ در اوایل دهه ی 1800 ساخته شد و دارای نمونه های رشد یافته ی بسیاری مانند خیابان هایی از درختان نخل قوی می باشد. گروه گردشگران برای مشاهده ی 600 گونه ارکیده به این پارک می آیند. این باغ شامل تعدادی بنای تاریخی، چشمه ها و ویژگی های دیگر مانند باغ ژاپنی، یک برکه پر از نیلوفرهای  آبی و موزه ی محیط زیست که تمرکز نمایشگاه ها بر روی محیط زیست را نشان می دهد، می شود.

پارکو لاگه | Parque Lage

پارکو لاگه بوستانی عمومی، زیبا و چشمگیر است که در 1 کیلومتری باغ گیاهشناسی ریو قرار دارد. این باغ به سبک انگلیسی طراحی شده و در آن دریاچه های کوچک و یک عمارت بزرگ به چشم می خورد. امروزه این عمارت به عنوان مدرسه هنرهای تجسمی کاربرد دارد و میزبان نمایشگاه های رایگان هنر و پرفورمنس های مناسبتی ست.

کافه این پارک مکانی آرام و دنج است که در آن می توانید به صرف قهوه و میان وعده ای لذت بخش بپردازید. در اطراف پارک جنگل های بارانی اطلس واقع شده که به سبب آن گاهی میمون ها و یا توکا هایی را به چشم خواهید دید. از آنجا که پارکو لاگه در نزدیکی کوه های کوروکووادو قرار دارد، بسیاری این پارک را برای نقطه شروع کروهنوردی خود انتخاب می کنند.

پارک Quinta da Boa Vista

پارک عمومی کوئینتا دا بوآ یا Quinta da Boa Vista بوستانی عمومی معروف ریو با اهمیت و قدمت تاریخی می باشد. این پارک در قرن 19 جزء باغات قصر سائو کرستوآ امپراطور برزیل بوده است. پارک کوئینتا دا بوآ دارای موزه و باغ وحش اختصاصی خود است و به طور کلی از نظر معماری و فرهنگی مورد توجه است. امروزه ساختمان قصر قدیمی به نوعی موزه ملّی بدل شده است که مجموعه ای از تاریخ طبیعی، مردم شناسی و باستان شناسی در آن وجود دارد.

کوه کله قندی شکل  (Sugarloaf  Mountaina)

کوه کله قندی و صخره ای در برزیل و شمال شرقی ساحل کُپاکابانا در ریو دو ژانیرو قرار دارد. این قله 400 متر (1300فوت) بالاتر از دهانه ی خلیج گوآنابارا قرارگرفته و دارای سنگ کوارتز و گرانیت می باشد و گردشگران می توانند با ماشین برقی از طریق دیوار شیشه ای به بالاترین نقطه برسند. ماشین برقی هر بیست دقیقه از پای تپه ی بابل حرکت می کند و به بالای تپه مارو دا اورکا صعود می کند.

ایپانما (Ipanema)

این ساحل در آهنگ بوسا نوا “دختری از ایپانما” در دهه ی 1960 معروف شد، و یکی از نقاط توریستی محبوب ریو باقی ماند. ایپانما به طور معمول سال های سال است که به عنوان ” بهترین ساحل جهان” برگزیده می شود. این ساحل توسط شبکه ی سازمان یافته ای از مغازه ها، کافه ها و رستوران ها، همچنین مجموعه ای از گالری های هنری، سالن تئاتر و باشگاه، مرز بندی شده است. ایپانما بین سواحل کُپاکابانا و لِبلُن قرار دارد که در منطقه ی جنوبی مجللی می باشد. اداره ی پست ساحل را به چند بخش تقسیم کرده است و گروه های مختلفی از مردم تمایل دارند در هر منطقه جمع شوند. خانواده ها در بخش های بین پست 11 و 12 قرار دارند، در حالی که منطقه ی نزدیک به پست 9 برای جذب افراد علاقه مند به حمام آفتاب و هنرمندان آزاد اختصاص داده شده است.

بوستان عمومی | Passeio Público

بوستان عمومی یا Passeio Público قدیمی ترین بوستان ریو است که در سال 1783 توسط ولنتیم یک مجسمه ساز معروف برزیلی ساخته شده است. بوستان Passeio Público در مرکز تاریخی شهر قرار گرفته است و همچنین یکی از قدیمی ترین بوستان ها در آمریکاست. در این پارک با درختانی بلند قامت بر خواهید خورد و حوضی کوچک با آبنمایی کروکدیل شکل نظر شما را جلب می کند. دروازه ورودی بوستان نیز توسط ولنتیم ساخته شده است. پیش از ساخت محله پارکو دو فلامنگو، دریا تا نزدیکی این پارک می رسید.

کُپاکابانا (Copacabana)

کُپاکابانا در غرب توسط آرپوادُر ، ساحل مورد علاقه ی موج سواران ، از ایپانما جدا شده است. همیشه به نظر می رسد مردم محلی ریو یک بازی فوتبال یا والیبال دارند، و فروشندگان با صدای بلند،نوشیدنی ها و تنقلات خود را از دکه هایی که در امتداد ساحل وجود دارند، می فروشند. در قلعه کُپاکابانا ، یک پایگاه نظامی و یک موزه زمان جنگ وجود دارد که در انتهای ساحل برای عموم باز است. در طول ساحل و جلوی قلعه، ماهی گیران صیدهای صبح شان را برای فروش عرضه می کنند. گردشگران و مردم محلی ریو ، به طور مساوی دوست دارند در طول تفرجگاهی که مرز 4 کیلومتری از ساحلی طولانی است قدم بزنند. کُپاکابانا در اصل در دهه 1930 ساخته شد و طراحی شبیه به موج، روی سنگ های سفید و سیاه دارد. تفرجگاه های داخل کشور، به طور فشرده به صورت هتل ها و آپارتمان های چند طبقه ای هستند.

مسیح نجات دهنده  (Christ Redeemer)

مجسمه  مسیح نجات دهنده در ارتفاع 710 متری بر روی قله کُرکُوادو قرار دارد. ساخت و ساز این مجسمه در سال 1922 در روزهای اوج جنبش هنر دکو آغاز شد، و این مجسمه ی بتونی و سنگی، به عنوان بزرگترین مجسمه ی طراحی شده در جهان در نظر گرفته می شود. بیشتر بازدیدکنندگان برای رسیدن به پایه ی مجسمه از قطار عمودی استفاده می کنند. زمانی گردشگران مجبور بودند برای رسیدن به این بنای تاریخی صدها پله را طی کنند. امروزه، آسانسورها و پله های برقی برای کوتاه شدن راه در دسترس هستند.